Ég fór í fallhlífarstökk

á Nýja Sjálandi í fyrradag.

Getur það annars verið?

Var mig að dreyma?

Var þetta ímyndun?

Nei ekkert af þessu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Það var hún Dröfn mín sem var svona hugrökk. Hér sést hún svífa til jarðar ásamt kennaranum.

"Það tók næstum 20 mínútur að fljúga upp í 12.000 feta hæð og ég naut útsýnisins á meðan. Fannst við fara rosa hátt upp. Ég var furðulega lítið stressuð. ...

...Svo voru þeir komnir út og ég hélt í axlarböndin  og horfði niður...langt niður...í gegnum skýin og á landslagið fyrir neðan. Hafði engan tíma til að hugsa neitt mikið en þetta var mjög brjálað. Allt í einu vorum við komin út úr vélinni og ég hallaði  höfði  og lyfti mjöðmum og við snerumst í hring aftur á bak.... Ég var ja..mjög hissa ..frekar æst... skildi hvorki upp né niður. .... mér leið eins og kinnarnar væru að fjúka af andlitinu...."

Ef ég væri á Drafnar aldri gæti ég alveg hugsað mér að gera svona... eða hugsað um það... ekki lengur. Frásögn hennar er á  www.dh.is

Athugasemdir

[Drofn (IP-tala skráð) 15.10.2008 kl. 08:44]

Haha...

Eg elska tig pabbi:*

[Hilmar Björgvinsson, 15.10.2008 kl. 18:54]

En gaman að fá svona fallega athugasemd.   Ég elska þig duglega stelpa.  Kveðja frá Íslandi. Þinn pabbi.

[Reynir Már Sigurvinsson (IP-tala skráð) 21.10.2008 kl. 00:20]

Sæll Hilmar

lífið er fallhlífarstökk,

maður veit aldrei hvernig maður lendir

hvenær maður lendir

eða hvort að maður lendir

bestu kveðjur